حارث همدانى مى‏گوید: وارد مسجد شدم، گروهى را دیدم که دور هم نشسته در مسائل مختلف به بحث، مجادله و گفت و گوهاى بى‏فایده پرداخته‏اند. سپس به حضور امیرمؤمنان بار یافتم و جریان را به سمع وى رسانیدم . آن حضرت فرمود: «واقعاً به چنین کاری مشغولند !؟» گفتم: آرى.
آن گاه على فرمود: «حارث! من از رسول خدا شنیدم که فرمود: دیرى نپاید که فتنه‏ها بر پا گردد. من عرضه داشتم یا رسول اللَّه! راه رهایى از این فتنه‏ها چیست؟ فرمود: قرآن کتاب خدا، کتابى که راه حل اختلافات و کشمکش‏هاى شما در آن است، کتابى که مى‏تواند حق و باطل را به آسانى از هم جدا و روشن سازد حقیقتى که هزل و شوخى به آن راه ندارد، کتابى که هر جبار و ستمگرى آن را به دور اندازد، خداوند کمر او را مى‏شکند و بر خاک مذلت و هلاکتش مى‏نشاند و هر کس هدایت را در غیر آن بجوید به ضلالت و گمراهى مى‏افتد. آن همان ریسمان محکم الهى است که ارتباط انسان با خدایش بدان بسته است و آن همان کتاب حکمت‏آمیز و راه مستقیم است و آن همان کتابى است که امیال و هوس‏هاى بشرى و دست اهریمنان، نمى‏تواند او را تغییر دهد.
در اثر همان کتاب است که زبان‏ها از اشتباه مصون مانده، گفت و گوهاى باطل و بى‏فایده پایان مى‏پذیرد. دانشمندان از خواندن و تفکر در آن سیر نمى‏شوند. با گذشت اعصار و قرون، کهنه و فرسوده نخواهد شد، کتابى که عجایب و مزایاى آن بى‏پایان است. این قرآن همان گفتار است که وقتى جنیّان آن را شنیدند دلباخته آن گردیدند و بى‏اختیار گفتند: «انا سمعنا قرآناً عجباً، یهدى الى الرشد فآمنا به»؛ یعنى ما قرآن اعجاب انگیزى مى‏شنویم که به سوى سعادت رهبرى مى‏کند.
هر کس با قرآن سخن بگوید گفتارش درست خواهد بود و هر کس طبق آن حکومت و قضاوت کند، به عدالت قضاوت نموده است و هر کس عمل خود را با آن تطبیق کند به اجر و پاداش نیک‏خواهد رسید، هر کس مردم را به سوى آن دعوت نماید، به راه راست و مستقیمى هدایت نموده است.»
آن گاه على خطاب به من فرمود: این حدیث را از من به یادگار بگیر!
(بحارالانوار، ج7 ، ص 9)