در ایام سالگرد رحلت آن پیر سفر کرده همراه با قرآن ،یادی از آن یگانه دوران می کنیم.

شاید آن دوستانی که آن روزها رو بیشتر یادشونه ،یا اونایی که فقط با فیلم و عکسی  زندگی سراسر نور او رو می بینن ، این تصویر خیلی آشنا باشه که اون عزیز تا واپسین لحظه های عمرشون اون قرآن کوچیک و قدیمی رو از خودشون جدا نمی کرد و چه در سلامتی و چه در بستر بیماری ، از تلاوت اون خسته نمی شدن .

اما واقعا دید امام (ره) به قرآن چگونه بود ؟ امام قرآن رو چگونه تلاوت می کرد ؟
آیا مثل ماها فقط برا ثوابش می خوند یا برا الهام گیری برای ایستادن در برابر قدرتمندان و مستکبران ؟ یا برا کمک به مستضعفین و بیچاره ها ؟  برا اون دنیا می خوند یا برا همین دنیا ؟ یا اینکه می خواس تو این دنیا ، اون دنیا رو بسازه ؟!

حقیقت اونه که ایشون مفسر علمى و عملى قرآن بود.
او با کلام وحى سخن مى گفت.
کمتر آیات قرآن را در سخنانش تلاوت مى کرد، اما بسیارى از گفتار هایش تفسیر آیات الهى بود.
او وجودش را با آیات نورانى قرآن ساخته و پرداخته بود و سالها در کنار سفره گسترده الهى زانو زده بود و به دستور العمل‏هاى آن به عنوان عالى‏ترین و برترین درمان نگریسته و آنها را به کار بسته بود تا از خود انسانى قرآنى بسازد.

او تمامى اوصافى را که براى قرآن بر می شمرده ،با گوشت و پوست و جان خویش لمس کرده بود .
قرآن را کتاب تاریخ و قصه سرایى نمى‏دانست، کتاب فصاحت و بلاغت نمى‏دانست. او همواره مى فرمود:

صاحب این کتاب سکاکى و شیخ نیست که مقصدش جهات بلاغت و فصاحت باشد، سیبویه و خلیل نیست تا منظورش جهات نحو و صرف باشد، مسعودى و ابن خلکان نیست تا در اطراف تاریخ عالم بحث کند. این کتاب چون عصاى موسى و ید بیضاى آن سرور، دم عیسى که احیاى اموات مى کرد، نیست که فقط براى اعجاز و دلالت بر صدق نبى اکرم آمده باشد، بکله این صحیفه الهیه کتاب احیاى قلوب به حیات ابدى علم و معارف الهیه است. (آداب الصلوه / 194)

حضرت امام(ره)، آیات قرآن را اول بر خود تطبیق داده و بدان عمل کرده بود.
او قرآن را تنها براى ثواب و تیمن و تبرک تلاوت نمى‏کرد.
او قرآن رو برا عمل تلاوت می کرد .

روح پر فتوحش شاد

.

.

.

راستی ! من و تو قرآن رو چه جوری می خونیم !؟